بسم الله الرحمن الرحیم
برچسب‌ها:
جشن عروسی
سید حمیدرضا
کرونا
سید حمیدرضا خاندوزی
متی ترانا و نراک
.
یک هفته گذشت...
از لبخند مردمانی که پشت ماشین ساده و تزئین شده ی ما با بوق های ممتدشون بدرقمون کردن...
از حس زیبایی که وقتی از پشت شیشه ماشین چشممون به چشمشون میوفتاد و حتی بعضی به زبون آوردن
که مدت خیلی زیادی هست که این صدای زیبای و این صحنه های زیبا رو ندیدن و شاید فراموش کردن...
یادم از خودم میاد که اگر ماشین عروسی میدیدم چقدر لذت میبردم از شروع یک زندگی، و بلا استثنا دو سه تا بوقو واسش میزدم و حتما دعای خیر رو واسشون فراموش نمیکردم. هرچقدر ما این مدت از از زندگی بوق زدیم و دعا کردیم، هفته پیش برداشت کردیم و جبران شد...
ما از اول هم به پیشنهاد همسر گرامی قرار نبود نه مراسمی بگیریم و نه جشنی . که قرار بود قسمتی از پول مراسم و جشن رو خرج نیازمندان و قسمتی رو هم خرج زندگی خودمون کنیم، فلذا بایک ماشین عروس و صدای بوق سر و ته قضیه رو بستیم که ضمن جلب رضایت محبوب و امام زمانمون ، زندگیمون رو با سادگی آغاز کرده باشیم و درگیر آمال و آرزوهای طولانی و محال نشیم که آفت خانمانسوزی هست.
و سخت در اشتباهند کسانی که فکر میکنند مراسم نگرفتن ما در این دو کلمه خلاصه میشه: نداشتن پس نگرفتن و یا کرونا اومد و نگرفتن....
نمیدونم وقتی میتونیم بجای لقمه ای که قراره بشه سیر کننده ی آدم های سیر ، قسمتی از یک جهیزیه ی زوج در حال شروع زندگی تامین بشه ، چرا نباید این کار رو انجام بدیم؟
وَحی مُنزَل است آیا؟
خدا هم بهونه دستتون داده تا مراسم نگیرید بازم میرید مراسم چند صد نفری میگیرید؟
طرف صحبت من با اون عزیزانی نیست که "مجبور شدن یا بودن" و مراسم گرفتن، حالا به هر دلیلی...
با اونایی هستم که خود عروس و داماد هم موافق مراسم گرفتن هستن ، بیشتر در این زمینه صحبت نمیکنم که دچار قضاوت نشم.
خانواده هایی که از راه پله ها بیرون اومده بودن . یکی دست میزد یکی رفته بود شیپور جام جهانیشو آورده بود باشیپور مارو مورد عنایت قرار داد ، یکی دیگه دعامون میکرد . چقدر از رهگذاری پیاده رو ها لبخند های زیبا دیدیم
و چقدر لذت بخش بود اون لحظات بخاطر لذت بردن مردمی که مدت ها این از این صحنه ها دور بودن ...
و نم نم بارانی که دقیقا روز عقدمون وسط گرمای تابستون بارید و امسال هم روز جشنمون دوباره باریدن گرفت و رنگین کمانی که زیبایی هوا رو صد چندان کرد....
امروز 12 مرداد
به سال شمسی، یک سال از زندگی مشترکمون و نُه روز از زندگی مشترکمون زیر یک سقف میگذره...
ان شاءالله همه و همه و همه جوونای هم سن و سال ما که تو این شرایط صرفا توکل میکنن و زندگی مشترکشون رو با همه ی این مشکلات و سختی ها آغاز میکنند عاقبت بخیر و خوشبخت بشن و قطعا مطمئن باشند که خدا واسشون هدیه های ویژه ای کنار گذاشته ...
یه چندتا نکته هم بگم:
احمد جان و همسرشون هم شب عید غدیر راهی خونه خودشون میشن ، که قرار بود ماهم همون شب بریم و اونا چند روز قبل ما که جاهامون عوض شد : ))))
اینم عکسی هست که روز جشن ما از کنار حرم حضرت معصومه(س) برای ما فرستادن....
.
پ ن : تَه همه ی این جشن ها و سرور ها تلخی ای هست که تا برنگردید شیرین نمیشه
یک جهان منتظر شماست.... آقا برگرد
متی ترانا و نراک یا صاحب الزمان
یکشنبه 12 مرداد 1399 11:12
