زیر پرچمت

بسم الله الرحمن الرحیم

به دلایلی با خودم عهد بسته بودم که امسال به هیچ عنوان دوربین به دست نشم، بشینم از سخنرانی استفاده کنم، پای روضه امام حسین (ع) اشک بریزم، بعده مدت ها یه دل سیر سینه بزنم

همین اتفاق هم افتاد منتهی جز شب آخر.

شام غریبان بود؛ سینه زنی یکی دو دقیقه بود شروع شده بود، هنوز همه نشسته بودیم، یهو دیدم یه فروند سوسک داره میاد سمتم، خب من از سوسک ترسی ندارم… این مخلوقِ خدا اومد قشنگ رفت زیر زانوی من، منم خب گفتم الان رد میشه از اونطرف میره دیگه ، دیدم سی ثانیه ای گذشت هیچ اتفاقی نیفتاد، با خودم فکر کردم الان اگر از نشسته به ایستاده تغییر موقعیت بدم که خیلی زشته ، همه نشستن من یهو وسط جمعیت پاشم واسم ببینم سوسک چی شد؟! ، یهو چشم افتاد سمت رفقای سیستم صوت و مسئول رسانه، به بهونه صحبت با اون پاشدم رفتم اونجا . فقط دم گوش مسئول رسانه گفتم ، هیچ کاری ندارم باهات ، اومدم فقط بهم بگی ، پشتم سوسکه یا رفته؟

بررسی کردو دید نیست ، ولی  از فرصت استفاده کرد گفت ، ببین الان من یه خورده کار دارم این دوربینو بگیر برو از مراسم عکس بگیر، من یه چند ثانیه نگاش کردم، دیدم هم در عمل انجام شده قرار گرفتم، هم از من بزرگتره احترامش واجبه ، هم کل محرم نشستی از مراسم استفاده کردی دیگه، امام حسین میخواد اجر خادمی رو هم جدا بهت بده، پاشو برو از حرفه ای که بلدی واسه امام حسین کار کن…

بالاخره ما باز هم و برای اِن اُمین سال متوالی دوربین به دست شدیم و عکاسی کردیم، شده جزو لاینفک زندگیم، حتی اگر دوربینمو فروخته باشم، حتی اگر عهد ببندم دوربین به دست نشم.

.

تو این عکس همه‌ی خادمای هیئت رهروان حاج قاسم دانشگاهیان استان گلستان هستن

از مداح تا مجری، از مسئول صدا تا مسئول رسانه

ولی میدونی چیه؟ اونی که هیچ وقت تو عکس نیست، حتی تو عکس دسته جمعی آخر . عکاسِ

من که ادای عکاسارودر میارم ولی عکاسای واقعی، خالص‌ترین ، بی ریا ترین، و مظلومترین انسان‌های روی زمینن، باور کن:)))

میدونم با این جمله تمام زحماتم رو به فنا دادم رفت، ولی یک بار برای همیشه باید گفته میشد

قربون همه عکاسایی که هیچ وقت هیچ جا دیده نمیشن…

پ ن : از عکاسا عکس بگیرید